H ανατροφή παιδιού έχει μεγαλύτερη επίδραση στο ανοσοποιητικό απ’ ό,τι η γαστρεντερίτιδα

On Φεβ 16, 2016

Η ανατροφή ενός παιδιού από δύο συντρόφους έχει μεγαλύτερη επίδραση στο ανοσοποιητικό σύστημα απ’ ό,τι το εποχικό εμβόλιο της γρίπης ή η γαστρεντερίτιδα.

Aυτό προέκυψε από μελέτη που έκαναν ερευνητές στο VIB και KU Leuven στο Βέλγιο και το Ινστιτούτο Babraham στο Ηνωμένο Βασίλειο. Η έρευνα παρακολούθησε τα ανοσοποιητικά συστήματα 670 ανθρώπων, ηλικίας από 2 έως 86 ετών, για να καταλάβει περισσότερα σχετικά με τι το οδηγεί στις διακυμάνσεις του ανοσοποιητικού συστήματος μεταξύ των ατόμων.

Από την αξιολόγηση των αποτελεσμάτων μιας σειράς παραγόντων, συμπεριλαμβανομένης της ηλικίας, του φύλου και της παχυσαρκίας, ένας από τους πιο ισχυρούς παράγοντες για τις μεταβολές του ανοσοποιητικού συστήματος αποδείχτηκε πως ήταν η ανατροφή ενός παιδιού από κοινού από τους δύο γονείς.

Τα άτομα που έζησαν μαζί και ανατρέφουν από κοινού ένα παιδί παρουσίασαν μια μείωση κατά 50% της διακύμανσης του ανοσοποιητικού τους συστήματος, σε σύγκριση με την ποικιλία που υπάρχει στον ευρύτερο πληθυσμό.

plegma — Η εικόνα δείχνει το πώς ακριβώς το ανοσοποιητικό προφίλ δύο ατόμων που βρίσκονται σε σχέση συγκλίνει με την πάροδο του χρόνου για να γίνει τελικά παρόμοιο μετά την απόκτηση τέκνου. Το πλέγμα αντιπροσωπεύει τον ανοσολογικό χώρο, όπου το ανοσοποιητικό σύστημα παρουσιάζει μικρές διακυμάνσεις μέρα με τη μέρα, ωστόσο η μεγαλύτερη αλλαγή παρουσιάζεται από τη σύγκλιση των μπλε και κόκκινων σημείων με την άφιξη ενός παιδιού (ροζ). Μετά απ’ αυτό τα δύο άτομα έχουν πλέον παρόμοιο ανοσολογικό χώρο

Ο δρ Adrian Liston, ερευνητής στο VIB και KU Leuven ο οποίος είναι συνεπικεφαλής της έρευνας δηλώνει: «Αυτή είναι η πρώτη φορά που κάποιος μελέτησε το προφίλ του ανοσοποιητικού συστήματος δύο ατόμων που βρίσκονται σε στενή σχέση μεταξύ τους. Παρόλο που η ανατροφή ενός παιδιού είναι μία από τις πιο σημαντικές περιβαλλοντικές προκλήσεις στις οποίες μπορεί ένας άνθρωπος να θέσει στον εαυτό του και είναι λογικό να “επανακαλωδιώνει” ριζικά το ανοσοποιητικό σύστημα, εντούτοις αποτέλεσε έκπληξη το γεγονός ότι το να έχει κανείς παιδιά είναι μια πολύ πιο ισχυρή ανοσοποιητική πρόκληση απ’ ό,τι η σοβαρή γαστρεντερίτιδα για παράδειγμα. Αυτό είναι κάτι που θα πρέπει οι υποψήφιοι γονείς να εξετάσουν. Πέρα από τη στέρηση του ύπνου, τις χρόνιες λοιμώξεις, και όλες τις άλλες γονικές προκλήσεις, οι γονείς θα πρέπει να εκτιμήσουν τι επίδραση θα έχει ένα παιδί στο ανοσοποιητικό τους σύστημα».

Οι συμμετέχοντες στη μελέτη αξιολογήθηκαν κατά τη διάρκεια μιας περιόδου τριών ετών. Η τακτική παρακολούθηση του ανοσοποιητικού τους συστήματος έδειξε πως τα άτομα διατηρούσαν σταθερό το ανοσοποιητικό τους σύστημα, ακόμα κι όταν αυτό «δοκιμάστηκε» από το εμβόλιο της εποχικής γρίπης ή μια γαστρεντερίτιδα. Οι ερευνητές διαπίστωσαν πως μετά τις προκλήσεις το ανοσοποιητικό σύστημα τείνει να επανέλθει στην αρχική σταθερή κατάστασή του, αποδεικνύοντας έτσι την ελαστική δυναμική του.

Κατά την αξιολόγηση της επίδρασης άλλων παραγόντων στο ανοσοποιητικό σύστημα, όπως η ηλικία, η παχυσαρκία, το φύλο, το άγχος και η κατάθλιψη, η μελέτη διαπίστωσε ότι η ηλικία αποτελεί καθοριστικό παράγοντα στη διαμόρφωση του ανοσολογικού τοπίου, σε συμφωνία με την ηλικιακή πτώση που παρατηρείται ως απόκριση του εμβολιασμού και της μειωμένης αντίστασης στις λοιμώξεις.