Η αναβλητικότητα είναι μέσα στα γονίδιά μας
Η τάση που έχουν οι άνθρωποι να χρονοτριβούν και να αναβάλλουν πράγματα, επηρεάζεται από μια σειρά γενετικούς παράγοντες που συνδέονται επίσης με την παρορμητικότητα, αναφέρει νέα μελέτη.
Η μελέτη που έγινε από ερευνητές του Πανεπιστημίου του Μπόλντερ στο Κολοράντο και δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Psychological Science δείχνει πως ο καθένας μας έχει την τάση να αναβάλλει σήμερα αυτό που μπορεί να κάνει αύριο.
Οταν, όμως, πρόκειται για το χάσιμο του χρόνου, δεν είναι όλοι ίδιοι. Μερικοί άνθρωποι είναι πιο πιθανό να χρονοτριβούν συγκριτικά με κάποιους άλλους, κι έτσι οι ερευνητές στο Πανεπιστήμιο του Μπόλντερ εξέτασαν μήπως αυτή η κακή συνήθεια έχει τις ρίζες της στη γενετική. Ετσι εξέτασαν 181 πανομοιότυπα δίδυμα ζευγάρια και 166 δίδυμα αδέλφια. Ολοι οι δίδυμοι ρωτήθηκαν σχετικά με την ικανότητά τους να καθορίζουν και να διατηρούν στόχους, καθώς και για την τάση που έχουν να χρονοτριβούν ή να είναι παρορμητικοί.
Προηγούμενη μελέτη είχε δείξει ότι η αναβλητικότητα και η παρορμητικότητα συνδέονται γενετικά. Η παρορμητικότητα έδωσε ένα εξελικτικό πλεονέκτημα, επισημαίνουν οι ερευνητές, διότι αυτή βοήθησε τους προγόνους μας στην καθημερινή τους επιβίωση.
Η αναβλητικότητα, από την άλλη πλευρά, μπορεί να είναι περισσότερο ένα σύγχρονο φαινόμενο, δεδομένου ότι τώρα επικεντρωνόμαστε σε πιο μακροπρόθεσμους στόχους, απ’ ό,τι έκαναν οι πρόγονοί μας, και είναι πιο εύκολο να αποσπαστεί η προσοχή.
Με βάση τις ομοιότητες και τις διαφορές συμπεριφοράς στους δίδυμους, οι ερευνητές κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι η αναβλητικότητα μπορεί πράγματι να είναι γενετική υπόθεση και ότι φαίνεται πως κάποια γενετική επικάλυψη υπάρχει και στην παρορμητικότητα.
Υποστηρίζουν, μάλιστα, πως η αναβλητικότητα είναι ένα εξελικτικό παραπροϊόν της λήψης απερίσκεπτων αποφάσεων που πηγαίνουν μαζί με την παρορμητικότητα.
«Μαθαίνοντας περισσότερα για τα θεμέλια της αναβλητικότητας μπορεί να βοηθήσουμε στην ανάπτυξη παρεμβάσεων που θα λειτουργήσουν προληπτικά και θα μας βοηθήσουν να ξεπεράσουμε τις έμφυτες τάσεις απόσπασης της προσοχής μας, που έχουν ως αποτέλεσμα να χάνουμε συχνά τα ίχνη της όποιας εργασίας καλούμαστε να πραγματοποιήσουμε», λέει ο συγγραφέας της μελέτης, Daniel Gustavson.