Η παιδική παχυσαρκία ξεκινά από το σπίτι
Πολλές φορές όταν οι γονείς και οι γιατροί ψάχνουν να βρουν τρόπους αντιμετώπισης της παιδικής παχυσαρκίας, ίσως να μην χρειάζεται να κοιτάξουν πέρα από το κατώφλι ενός σπιτιού.
Μια νέα μελέτη που παρουσιάστηκε στην ετήσια συνάντηση της Παιδιατρικής Ακαδημαϊκής Εταιρείας έδειξε πως τα παιδιά της προσχολικής ηλικίας έχουν μικρότερες πιθανότητες να γίνουν παχύσαρκα αν ζουν σε μια γειτονιά που είναι ασφαλής και υπάρχουν σε κοντινή απόσταση από το σπίτι τους πάρκα ή παιδικές χαρές.
«Η γειτονιά ενός παιδιού είναι ένας δυνητικά τροποποιήσιμος παράγοντας κινδύνου για την παχυσαρκία, στον οποίο μπορούμε να στοχεύσουμε αν θέλουμε να σταματήσει η ολοένα και αυξανόμενη τάση προς την παχυσαρκία στα μικρά παιδιά», αναφέρει η επικεφαλής συγγραφέας της μελέτης, Τζούλια Μορίνις, παιδίατρος στο Νοσοκομείο για Αρρωστα Παιδιά στο Τορόντο του Καναδά.
Η μελέτη αποτελεί μέρος μιας καναδικής ερευνητικής συνεργασίας που έχει στόχο να προσδιορίσει εάν υπάρχουν κάποιοι συντελεστές στη ζωή των ανηλίκων που σχετίζονται με κάποια προβλήματα υγείας που θα παρουσιάσουν αργότερα. Τα υγιή παιδιά, ηλικίας 0-5 ετών, που συμμετείχαν στη μελέτη, μετρήθηκαν σε ύψος, βάρος, περίμετρο μέσης, διατροφή και σωματική δραστηριότητα, ενώ υποβλήθηκαν και σε εξετάσεις αίματος.
Οι ερευνητές χρησιμοποίησαν στοιχεία από 3.928 παιδιά στο Τορόντο για να προσδιοριστεί αν η περιοχή και το περιβάλλον όπου ζουν σχετίζεται με το γεγονός ότι είναι υπέρβαρα ή παχύσαρκα. Οι γειτονιές αξιολογήθηκαν με βάση την ιδιοκτησία των αυτοκινήτων, τον πληθυσμό, την απόσταση από σημεία λιανικής πώλησης, την απόσταση από τα πάρκα και βέβαια την ασφάλεια.
Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι 21 τοις εκατό των παιδιών ήταν υπέρβαρα, και 5 τοις εκατό ήταν παχύσαρκα. Τα υψηλότερα ποσοστά υπερβολικού βάρους και παχυσαρκίας βρέθηκαν μεταξύ των παιδιών που ζούσαν σε γειτονιές που είχαν λιγότερους προορισμούς σε κοντινή απόσταση.
«Το πόσο ευνοϊκή είναι η γειτονιά ενός παιδιού για την προσωπική του σωματική δραστηριότητα είναι ένα γεγονός που σχετίζεται με το δείκτη μάζας σώματος του παιδιού (ΒΜΙ) ακόμα κι αν έχουμε συνυπολογίσει και τους άλλους παράγοντες που συνδέονται με την παχυσαρκία, όπως η κοινωνικοοικονομική κατάσταση, η μετανάστευση, η εθνικότητα, ο γονικός δείκτης μάζας σώματος, η ηλικία, το φύλο και το βάρος του παιδιού κατά τη γέννησή του», λέει η Δρ Μορίνις.
Φυσικά, απαιτείται περαιτέρω έρευνα, ώστε να γίνει κατανοητή η σχέση μεταξύ της γειτονιάς και της παχυσαρκίας, έτσι ώστε ο κίνδυνος της παχυσαρκίας να μειωθεί μέσω αλλαγών της γειτονιάς και του πολεοδομικού σχεδιασμού.
Εννοείται πως στην Ελλάδα της κρίσης σκέψεις για αλλαγή γειτονιάς, ή πολύ περισσότερο για πολεοδομικό σχεδιασμό σε μια χώρα που παλεύει να μην… διαλυθεί, δεν μπορούν να γίνουν. Αν συνεχιστεί, πάντως, η ύφεση, ενδεχομένως οι επόμενες γενιές να μην ανησυχούν καν για το ενδεχόμενο παιδικής παχυσαρκίας, αφού αυτή θα αποτελεί πια λόγω έλλειψης πόρων… σπάνιο φαινόμενο…