Παγκόσμιος θρήνος για τον Νέλσον Μαντέλα – «έφυγε» σε ηλικία 95 ετών

Θλίψη σε όλη την Υφήλιο σκόρπισε η είδηση του θανάτου του Νέλσον Μαντέλα το βράδυ της Πέμπτης (5/12) σε ηλικία 95 ετών. Το θάνατο του μεγάλου ηγέτη ανακοίνωσε ο πρόεδρος της Νοτίου Αφρικής, Τζέικομπ Ζούμα.

«Το έθνος έχασε το σημαντικότερο τέκνο του, ο λαός έχασε τον πατέρα του», τόνισε, φανερά συγκινημένος και ντυμένος στα μαύρα ο Ζούμα, υπογραμμίζοντας ότι ο Μαντέλα διακρινόταν, πέρα από τους πολιτικούς αγώνες του, για την «ταπεινότητα, την ανθρωπιά και τη συμπόνια» που έδειχνε σε όλους.

«Οι σκέψεις και οι προσευχές μας αυτήν την ώρα είναι με την οικογένειά του, στην οποία οφείλουμε ευγνωμοσύνη διότι θυσίασε πολλά για να είναι ελεύθερος ο λαός μας», συνέχισε ο Ζούμα αναφερόμενος ονομαστικά στη σύζυγό του, την Γκράσα Μασέλ, την πρώην σύζυγό του Ουίνι Μαντέλα, «τα παιδιά, τα εγγόνια και τα δισέγγονά του».

«Σκεφτόμαστε επίσης τους συντρόφους και τους φίλους του που πολέμησαν μαζί με τον Μαντίμπα, σκεφτόμαστε το λαό που σήμερα θρηνεί τον χαμό του μοναδικού ανθρώπου που πάνω απ’ όλους ενσάρκωσε τις ελπίδες του για ειρήνη και συμφιλίωση», τόνισε ο πρόεδρος.

Ο Ζούμα τόνισε ότι ο Μαντέλα θα κηδευτεί δημοσία δαπάνη και ότι οι σημαίες σε όλα τα δημόσια κτίρια θα κυματίζουν μεσίστιες από την Παρασκευή, 6 Δεκεμβρίου, έως και την τέλεση της κηδείας του.

Ποιος ήταν ο Νέλσον Μαντέλα

Ο Νέλσον Μαντέλα γεννήθηκε στις 18 Ιουλίου το 1918 στο Τρασκέι στη Νότιο Αφρική. Γιος ενός φυλάρχου αποφοίτησε από τη Νομική Σχολή του Γιοχάνεσμπουργκ. Πήγε στο Γιοχάνεσμπουργκ επειδή οι γονείς του ήθελαν παρά τη θέλησή του να τον παντρέψουν. Το 1944 έγινε μέλος του Αφρικανικού Εθνικού Κογκρέσου (ANC) και εργάστηκε σκληρά για την εξάλειψη των πολιτικών του απαρτχάιντ του κυβερνώντος Εθνικού Κόμματος. Κατά τη διάρκεια της δίκης του για τις δραστηριότητές του, ο Μαντέλα διακήρυξε: «Πάλεψα ενάντια στην κυριαρχία των λευκών, πάλεψα και ενάντια στην κυριαρχία των μαύρων. Αυτό που επιθυμώ είναι το ιδανικό μιας δημοκρατικής και ελεύθερης κοινωνίας, όπου όλοι οι άνθρωποι συμβιώνουν αρμονικά και απολαμβάνουν ίσων ευκαιριών. Είναι ένα ιδανικό, το οποίο ελπίζω να ζήσω και να το πραγματοποιήσω. Αλλά αν χρειαστεί, είναι ένα ιδανικό για το οποίο είμαι προετοιμασμένος να πεθάνω…».

Η μοίρα κτύπησε δύο φορές την οικογένειά του. Εχασε τον ένα γιο του από AIDS και τον άλλο σε τροχαίο δυστύχημα. Το 2010, τις ημέρες του Μουντιάλ της Νοτίου Αφρικής, έχασε και τη δισέγγονή του σε τροχαίο. O Μαντέλα δραστηριοποιήθηκε ενεργά κατά του AIDS. Κατά την 90ή επέτειο των γενεθλίων του, το 2008, έγινε ένας παγκόσμιος εορτασμός προς τιμήν του.

Τα τελευταία χρόνια αντιμετώπιζε  σοβαρά προβλήματα υγείας. Στις αρχές του μήνα εισήχθη στο νοσοκομείο για 24 ώρες στο πλαίσιο εξετάσεων ρουτίνας, όπως δήλωσαν τότε οι αρχές, ενώ τον περασμένο Δεκέμβριο πέρασε σχεδόν τρεις εβδομάδες στο νοσοκομείο με λοίμωξη του αναπνευστικού έπειτα από εγχείρηση για αφαίρεση πέτρας από τη χοληδόχο κύστη. Εχει ιστορικό πνευμονοπάθειας από το 1988, όταν προσεβλήθη από φυματίωση στη φυλακή όπου βρισκόταν ως πολιτικός κρατούμενος. Το 2001 υπεβλήθη σε ακτινοθεραπεία για καρκίνο του προστάτη και τον επόμενο χρόνο δήλωσε στους δημοσιογράφους ότι είχε θεραπευτεί εντελώς.

Ο Νέλσον Μαντέλα, υπήρξε παγκόσμιο είδωλο στον αγώνα κατά του απαρτχάιντ και εθνικός ήρωας στην πατρίδα του, τη Ν. Αφρική. Ηταν ο πρώτος μαύρος, δημοκρατικά εκλεγμένος πρόεδρος της χώρας του. Ενα από τα πλέον αναγνωρίσιμα σύμβολα προάσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων της εποχής μας, ήταν ένας άνθρωπος που η αφοσίωσή του στις ελευθερίες του λαού του ενέπνευσαν υπέρμαχους των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε όλο τον κόσμο. Αν και την τελευταία δεκαετία είχε αποσυρθεί από την πολιτική σκηνή, παρέμενε εξαιρετικά δημοφιλής εντός και εκτός συνόρων.  Διάσημος για τον αγώνα του κατά του ρατσισμού, πέρασε είκοσι επτά χρόνια στη φυλακή αγωνιζόμενος ενάντια στο τελευταίο προπύργιο της λευκής παντοδυναμίας στην «Μαύρη Ηπειρο», για να κάνει, μετά την απελευθέρωσή του, σκοπό της ζωής του την εθνική και φυλετική συμφιλίωση. Ελεύθερος από το 1990, ανέλαβε το προεδρικό χρίσμα από το 1994 μέχρι το 1999. Το 1993 τιμήθηκε με το Νόμπελ Ειρήνης μαζί με τον τελευταίο πρόεδρο του απαρτχάιντ, Φρεντερίκ ντε Κλερκ, για την επιτυχή ολοκλήρωση των διαπραγματεύσεων που οδήγησαν στη Δημοκρατία.