«Σημαντική μειοψηφία» των Ολλανδών υποστηρίζει το δικαίωμα των ηλικιωμένων στην ευθανασία
Η υποβοηθούμενη από τον γιατρό «αυτοκτονία» είναι νόμιμη στην Ολλανδία από το 2002, εάν το θέλει ο ίδιος ο ασθενής, εάν το έχει σκεφτεί πολύ καλά και αν υποφέρει χωρίς να υπάρχει ελπίδα βελτίωσης.
Μία πρόσφατη μελέτη που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Journal of Medical Ethics , διερευνά σε ποιο βαθμό συμφωνεί το κοινό με το δικαίωμα των ηλικιωμένων που δεν έχουν κάποια σοβαρή ιατρική κατάσταση, αλλά έχουν την επιθυμία να φύγουν από τη ζωή, να λάβουν βοήθεια από τον γιατρό για να αυτοκτονήσουν.
Χρησιμοποιώντας τις απαντήσεις σε μια έρευνα, στην οποία πήραν μέρος 2.000 Ολλανδοί, οι συγγραφείς της μελέτης ήθελαν να πάρουν μια ιδέα για το πώς ο ολλανδικός λαός αντιμετωπίζει το συγκεκριμένο θέμα. Το τυχαίο δείγμα των ενήλικων Ολλανδών ελήφθη το 2009-10 και περιλαμβάνονται σ’ αυτό οι απαντήσεις από άτομα ηλικίας 18 έως 95 ετών.
Οι ερευνητές χρησιμοποίησαν τέσσερις δηλώσεις και δύο βινιέτες που η μία αφορούσε έναν υγιή ηλικιωμένο άνθρωπο κουρασμένο από τη ζωή και η άλλη απεικόνιζε έναν νεότερο άνθρωπο που έπασχε από ανίατη ασθένεια.
Πάνω από το ήμισυ των συμμετεχόντων (57%) δήλωσε ότι συμφωνεί πως όλοι θα πρέπει να έχουν το δικαίωμα στην ευθανασία, ενώ το 53% συμφώνησε ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να αποφασίζει για τη ζωή και το θάνατό του.
Επιπλέον, ένας στους τέσσερις (26%) συμφώνησε με τη βινιέτα που απεικόνιζε έναν γιατρό που βοηθούσε να πεθάνει έναν ηλικιωμένο που έχει κουραστεί από τη ζωή που ζει και το 19% είπε πως και οι ίδιοι θα ζητούσαν από το γιατρό να τούς βοηθήσει να αυτοκτονήσουν αν βρίσκονταν σε μια τέτοια κατάσταση.
«Η εξαιρετική φροντίδα δεν μπορεί πάντοτε να αποτρέψει τα προβλήματα»
Οταν τούς παρουσιάστηκε η δήλωση «κατά τη γνώμη μου θα πρέπει να επιτρέπεται η ευθανασία για τα άτομα που έχουν κουραστεί να ζουν χωρίς να έχουν μια σοβαρή ασθένεια», το 21% των ερωτηθέντων δήλωσε ότι συμφωνεί, το 52% δήλωσε ότι διαφωνεί, ενώ το 27% των ερωτηθέντων, ούτε συμφώνησε ούτε διαφώνησε.
Οι ερευνητές διαπίστωσαν, επίσης, ότι το ένα τρίτο των ερωτηθέντων συμφώνησαν πως αν κάποιο άτομο είναι πολύ ηλικιωμένο, θα πρέπει να τού επιτρέπεται να πάρει ένα χάπι που θα το διευκολύνει να πεθάνει αν το επιθυμεί, ενώ ένα 30% ήταν ουδέτερο.
Τα άτομα που υποστήριξαν το δικαίωμα των ηλικιωμένων να επιλέξουν να πεθάνουν έτειναν να είναι οι πιο μορφωμένοι, δεν πίστευαν σε θρησκεία και είχαν λιγότερη εμπιστοσύνη στους γιατρούς για το κατά πόσον θα εκπλήρωναν τις επιθυμίες τους.
Οι συγγραφείς γράφουν πως σε ορισμένες περιπτώσεις, ακόμα και η καλύτερη ιατρική φροντίδα δεν μπορεί να παρέχει μια λύση:
«Οι πληθυσμοί σε όλο τον κόσμο γερνούν και η υψηλής ποιότητας ιατρική φροντίδα για τους ηλικιωμένους έχει γίνει πιο σημαντική από ποτέ. Ωστόσο, η εξαιρετική φροντίδα δεν μπορεί να αποτρέψει πάντα το πρόβλημα για ορισμένα ηλικιωμένα άτομα, για τα οποία η γήρανση συμπίπτει με μειωμένη αίσθηση σκοπού στη ζωή τους και ανάπτυξη της επιθυμίας να πεθάνουν».
Αν και οι ερευνητές σημειώνουν ότι η δημόσια υποστήριξη για την υποβοηθούμενη αυτοκτονία των ηλικιωμένων που είναι απλά κουρασμένοι από τη ζωή είναι χαμηλότερη από αυτήν που παρέχεται για ανθρώπους που είναι ασθενείς στο τελικό στάδιο, υπάρχει μια «σημαντική μειοψηφία» που υποστηρίζει και αυτή την επιλογή.
Καταλήγουν δε στο συμπέρασμα πως η υποστήριξη αυτή δείχνει ότι «το θέμα θα πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψιν στο πλαίσιο συζήτησης για τη φροντίδα στο τέλος του κύκλου της ζωής και τη λήψη αποφάσεων».