Οταν κάποιος μοιράζεται πράγματα με τον/την σύντροφό του, ο διαβήτης τύπου 2 σίγουρα δεν είναι μέσα στον κατάλογο. Ετσι θέλουμε ή ελπίζουμε τουλάχιστον. Αλλά η αλήθεια είναι εντελώς διαφορετική.
Μία νέα έρευνα από το Πανεπιστήμιο McGill του Καναδά που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό BMC Medicine, υποστηρίζει πως αν ένα άτομο έχει διαβήτη τύπου 2, τότε είναι πολύ πιθανό να αναπτύξει διαβήτη και το ταίρι του.
Ο διαβήτης τύπου 2, που είναι η πιο συχνή μορφή διαβήτη, εμφανίζεται όταν ο οργανισμός αναπτύσσει αντίσταση στην ινσουλίνη. Αυτό συμβαίνει επειδή ο οργανισμός αδυνατεί να χρησιμοποιήσει την ινσουλίνη σωστά.
Ο κίνδυνος ανάπτυξης σακχαρώδη διαβήτη μπορεί να αυξηθεί αν ένα άτομο ακολουθεί ανθυγιεινό τρόπο ζωής. Για παράδειγμα αν έχει μια δίαιτα υψηλή σε λιπαρά και δεν ασκείται τακτικά.
Εάν κάποιος σχετίζεται βιολογικά με έναν άνθρωπο που έχει διαβήτη, τότε αυτό αυξάνει και το δικό του ρίσκο να αναπτύξει την ίδια κατάσταση. Αυτό το ρίσκο είναι υψηλότερο όσον αφορά τον διαβήτη τύπου 2, σύμφωνα με την Αμερικανική Διαβητολογική Εταιρεία.
Επειδή παρά τις πολλές έρευνες για τον διαβήτη, μέχρι τώρα δεν υπήρξαν πολλές μελέτες που να αναλύουν τους τυχόν κινδύνους αντιμετωπίζουν οι σύντροφοι των διαβητικών, οι ερευνητές του McGill ασχολήθηκαν με το συγκεκριμένο θέμα και βρήκαν πως ο σακχαρώδης διαβήτης τύπου 2 μπορεί να επηρεάσει τον τρόπο ζωής που συχνά είναι παρόμοιος για τους δύο συντρόφους.
Με αυτό κατά νου, οι ερευνητές ανέλυσαν έξι μελέτες στις οποίες συμμετείχαν συνολικά 75.498 ζευγάρια. Εξέτασαν τον κίνδυνο διαβήτη για κάθε άτομο και έλαβαν υπόψιν τους άλλους παράγοντες όπως η ηλικία, η κοινωνικοοικονομική κατάσταση και το πώς τα διαβητικά άτομα διαγνώστηκαν με την πάθηση.
Η ομάδα διαπίστωσε ότι για τα άτομα με ιστορικό διαβήτη τύπου 2, ο/η σύντροφός τους είχε αυξημένο κίνδυνο κατά 26% να αναπτύξει την ασθένεια.
Επιπλέον, από μελέτες που πραγματοποίησαν με αναλύσεις εξετάσεων αίματος διαπίστωσαν ότι ο κίνδυνος εμφάνισης διπλασιάζεται για τους συντρόφους εκείνων που είναι διαβητικοί.
Οι ερευνητές υποθέτουν πως αυτός ο αυξημένος κίνδυνος θα μπορούσε να είναι αποτέλεσμα της «κοινωνικής ομαδοποίησης».
Αυτό σημαίνει ότι ακόμα κι αν οι σύζυγοι δεν είναι βιολογικά συγγενείς, ζουν στο ίδιο περιβάλλον, υιοθετούν τις ίδιες κοινωνικές συνήθειες, ακολουθούν παρόμοιες διατροφικές συνήθειες και πραγματοποιούν παρεμφερή επίπεδα άσκησης, υπάρχουν δηλαδή όλοι οι παράγοντες που μπορούν να καθορίσουν τον κίνδυνο ανάπτυξης διαβήτη τύπου 2.
Επιπλέον, η ερευνητική ομάδα λέει πως το οµοιοφαινοτυπικό ζευγάρωµα (assortative mating) μπορεί να διαδραματίσει ένα ρόλο. Αυτό σημαίνει πως οι άνθρωποι αναζητούν συντρόφους που να έχουν παρόμοια χαρακτηριστικά με τον εαυτό τους.
Σχολιάζοντας τα ευρήματα η Kaberi Dasgupta, του Ινστιτούτου Ερευνας του Πανεπιστημίου McGill και βασική συγγραφέας της μελέτης, λέει: «Οταν μιλάμε για οικογενειακό ιστορικό διαβήτη τύπου 2, γενικά υποθέτουμε πως η αύξηση του κινδύνου προκύπτει από γενετικούς παράγοντες. Οι αναλύσεις μας δείχνουν ότι αυτός ο κίνδυνος μοιράζεται στους συζύγους, λόγω του κοινόχρηστου περιβάλλοντος, στάσης και συμπεριφοράς, που προφανώς αποτελούν την βάση για τον κοινό κίνδυνο».
Οι ερευνητές καταλήγουν πως, αν και απαιτείται περαιτέρω έρευνα για να κατανοηθεί καλύτερα ο παράγοντας κατανομής του κινδύνου του διαβήτη μεταξύ των ζευγαριών, τα ευρήματά τους υποδηλώνουν ότι η υιοθέτηση ενός πιο υγιεινού τρόπου ζωής μπορεί να μειώσει τον κίνδυνο