Επιστήμονες Ανακαλύπτουν Πιθανό Ανταγωνιστή του Ozempic που Θα Μπορούσε να Βοηθήσει τους Ανθρώπους να Χάσουν Βάρος με Λιγότερη Ναυτία
Η εμφάνιση της σεμαγλουτίδης και παρόμοιων φαρμάκων τα τελευταία χρόνια υπήρξε πραγματικά επαναστατική για τον τομέα της ιατρικής της παχυσαρκίας. Αυτά τα φάρμακα, που χρησιμοποιούνται επίσης για τον διαβήτη τύπου 2, έχουν αποδειχθεί πολύ πιο αποτελεσματικά στο να βοηθούν τους ανθρώπους να χάσουν βάρος από ό,τι η δίαιτα και η άσκηση μόνο, με αποτελέσματα που κυμαίνονται από 15% έως 20% απώλεια βάρους σε κλινικές δοκιμές. Η σεμαγλουτίδη λειτουργεί μιμούμενη την GLP-1, μια ορμόνη που βοηθά στη ρύθμιση της όρεξης και του μεταβολισμού μας, μεταξύ άλλων λειτουργιών (κάποια φάρμακα όπως η τιρζεπατίδη μιμούνται τόσο την GLP-1 όσο και άλλες σχετικές ορμόνες).
Όσο επαναστατικά κι αν είναι αυτά τα φάρμακα, είναι γνωστό ότι συχνά προκαλούν ενοχλητικά γαστρεντερικά συμπτώματα, και μπορεί σπάνια να προκαλέσουν πιο σοβαρές επιπλοκές όπως γαστροπάρεση (παράλυση του στομάχου). Οι επιστήμονες εργάζονται επίσης για την εύρεση και ανάπτυξη φαρμάκων νεότερης γενιάς που θα μπορούσαν να παρέχουν ακόμη μεγαλύτερη απώλεια βάρους ή να προσφέρουν άλλες ευκολίες, όπως το να είναι διαθέσιμα ως χάπι. Σε αυτό το πλαίσιο, οι ερευνητές του Stanford Medicine επινόησαν μια καινοτόμο στρατηγική για να βρουν τον υποψήφιο φάρμακό τους.
Πολλές ορμόνες στο σώμα ενεργοποιούνται μόνο όταν οι πρόδρομοί τους διασπώνται από συγκεκριμένα ένζυμα. Αυτοί οι πρόδρομοι ονομάζονται προορμόνες, και η οικογένεια των ενζύμων που τις τεμαχίζουν ονομάζονται κονβερτάσες προορμονών. Οι ερευνητές εξέτασαν ένα από αυτά τα ένζυμα, την κονβερτάση προορμόνης 1/3, η οποία είναι γνωστό ότι βοηθά στην παραγωγή της GLP-1. Αποφάσισαν να δουν αν θα μπορούσαν να βρουν άλλες χρήσιμες ορμόνες σχετικές με την πείνα που παράγονται φυσικά από το ένζυμο. Για να επιταχύνουν σημαντικά αυτή τη διαδικασία ανακάλυψης, ανέπτυξαν έναν αλγόριθμο υπολογιστή (με το παρατσούκλι Peptide Predictor) για να περιορίσουν τη λίστα των πιθανών μορίων που ταιριάζουν στα κριτήριά τους.
Αυτή η διαλογή εντόπισε μια αρχική παρτίδα 373 προορμονών που θα μπορούσαν να αποδώσουν περίπου 2.700 διαφορετικά πεπτίδια (τα πεπτίδια είναι συχνά τα δομικά συστατικά μεγαλύτερων πρωτεϊνών, αλλά μπορούν να έχουν τις δικές τους διακριτές λειτουργίες στο σώμα). Από εκεί, οι ερευνητές δοκίμασαν 100 πεπτίδια που γνώριζαν ή υποπτεύονταν ότι θα μπορούσαν να επηρεάσουν το κέντρο πείνας του εγκεφάλου (συμπεριλαμβανομένης της GLP-1 για σύγκριση). Και τελικά, εντόπισαν ένα μόριο που φάνηκε να είναι ιδιαίτερα υποσχόμενο, ένα πεπτίδιο μήκους 12 αμινοξέων που ονομάζεται πεπτίδιο σχετιζόμενο με το BRINP2, ή BRP.
Οι επιστήμονες στη συνέχεια δοκίμασαν το BRP σε εργαστηριακά ποντίκια και μικροσκοπικούς χοίρους (οι μινιατούρες χοίροι θεωρείται ότι μοιάζουν πολύ με τους ανθρώπους μεταβολικά). Διαπίστωσαν ότι μια μόνο δόση BRP μείωσε σημαντικά την όρεξη και των δύο ζώων βραχυπρόθεσμα, μερικές φορές έως και κατά 50%. Και παχύσαρκα ποντίκια στα οποία χορηγήθηκε BRP έχασαν σημαντικά βάρος σε διάστημα δύο εβδομάδων, με το μεγαλύτερο μέρος αυτού του βάρους να είναι αποθηκευμένο λίπος.
Περαιτέρω πειράματα έδειξαν ότι οι επιδράσεις του BRP στη μείωση της πείνας στον εγκέφαλο δεν περιλαμβάνουν καθόλου τον υποδοχέα GLP-1, και απλά δεν προκάλεσε στα ζώα να βιώσουν τα γαστρεντερικά συμπτώματα που συνήθως σχετίζονται με φάρμακα παρόμοια με το Ozempic. Τα ζώα στα οποία χορηγήθηκε η δόση επίσης δεν παρουσίασαν αλλαγές στην κίνησή τους, στο επίπεδο αγχώδους συμπεριφοράς ή στην πρόσληψη νερού, υποδηλώνοντας ότι το BRP μπορεί να γίνει ανεκτό με ασφάλεια όταν λαμβάνεται ως φάρμακο.
“Οι υποδοχείς που στοχεύονται από τη σεμαγλουτίδη βρίσκονται στον εγκέφαλο αλλά και στο έντερο, το πάγκρεας και άλλους ιστούς. Αυτός είναι ο λόγος που το Ozempic έχει εκτεταμένες επιδράσεις συμπεριλαμβανομένης της επιβράδυνσης της κίνησης της τροφής μέσω της πεπτικής οδού και της μείωσης των επιπέδων σακχάρου στο αίμα”, δήλωσε η επικεφαλής ερευνήτρια της μελέτης Katrin Svensson, επίκουρη καθηγήτρια παθολογίας στο Στάνφορντ, σε δήλωση από το πανεπιστήμιο. “Αντίθετα, το BRP φαίνεται να δρα συγκεκριμένα στον υποθάλαμο, ο οποίος ελέγχει την όρεξη και τον μεταβολισμό.”
Τα ευρήματα της ομάδας είναι, φυσικά, προκαταρκτικά σε αυτό το σημείο. Θα χρειαστεί πολύ περισσότερος χρόνος και έρευνα, συμπεριλαμβανομένων των πρώτων επιτυχημένων κλινικών δοκιμών σε ανθρώπους, προτού το BRP θεωρηθεί ως το επόμενο μεγάλο πράγμα στη θεραπεία της παχυσαρκίας. Αλλά η ανακάλυψη της ομάδας είναι η τελευταία που υποδηλώνει ότι η σεμαγλουτίδη έχει πραγματικά προκαλέσει μια τεράστια αλλαγή στη θεραπεία της παχυσαρκίας. Υπάρχουν τώρα δεκάδες πειραματικά φάρμακα στα σκαριά που απειλούν να ανταγωνιστούν ή ακόμη και να ξεπεράσουν το Ozempic/Wegovy, συμπεριλαμβανομένων διαφορετικών σκευασμάτων σεμαγλουτίδης. Από την πλευρά τους, η Svensson και οι συνάδελφοί της έχουν ήδη καταθέσει διπλώματα ευρεσιτεχνίας για το BRP, και εκείνη έχει συνιδρύσει μια εταιρεία που ελπίζει να αναπτύξει το μόριο για κλινική χρήση.
Κανένα φάρμακο δεν έρχεται χωρίς παρενέργειες, αλλά το μέλλον της θεραπείας της παχυσαρκίας θα μπορούσε κάποια μέρα να περιλαμβάνει πολύ λιγότερη ναυτία.