Νέο Φάρμακο θα μπορούσε να Προλάβει τις Επιπλοκές του Διαβήτη, ανεξάρτητα από το Σάκχαρο
Ένα πειραματικό φάρμακο στοχεύει στην πρόληψη και τη θεραπεία των συνεπειών του διαβήτη που μπορούν να αλλάξουν την κυτταρική λειτουργία προς το χειρότερο.
Ένα πειραματικό φαρμακευτικό σκεύασμα θα μπορούσε να προλάβει και να θεραπεύσει ορισμένες επιπλοκές του διαβήτη, όπως η κακή επούλωση πληγών και η ανεξέλεγκτη φλεγμονή. Και λειτουργεί ανεξάρτητα από τον έλεγχο του σακχάρου στο αίμα, υποδεικνύει μια νέα μελέτη σε ποντίκια και ανθρώπινα κύτταρα.
Η θεραπεία του διαβήτη βασίζεται στη διατήρηση του σακχάρου στο αίμα υπό έλεγχο μέσω της διατροφής και της άσκησης, στη διατήρηση ενός υγιούς βάρους και στην έγχυση της ορμόνης ινσουλίνης για να βοηθήσει στη μεταφορά της γλυκόζης έξω από την κυκλοφορία του αίματος. Αλλά ενώ η διατήρηση των επιπέδων σακχάρου στο αίμα σε ένα εύρος στόχο μειώνει την πιθανότητα εμφάνισης επιπλοκών του διαβήτη, δεν εξαλείφει τον κίνδυνο.
“Οι επιπλοκές του διαβήτη – οι οποίες είναι πραγματικά τα ζητήματα που κάνουν τους ανθρώπους να αρρωσταίνουν, που μειώνουν τη διάρκεια ζωής τους και που απλώς τους κάνουν να αισθάνονται άσχημα – μετριάζονται μόνο εν μέρει από τον αυστηρό έλεγχο του σακχάρου στο αίμα”, δήλωσε η συν-συγγραφέας της μελέτης Δρ. Ann Marie Schmidt, καθηγήτρια ιατρικής στην Ιατρική Σχολή NYU Grossman και διευθύντρια του Προγράμματος Έρευνας για το Διαβήτη στο NYU Langone Health.
Αυτό εγείρει ερωτήματα σχετικά με το ποιες θα μπορούσαν να είναι οι άλλοι παράγοντες των διαβητικών επιπλοκών και εάν μπορούν να αντιμετωπιστούν.
Επί δεκαετίες, η Schmidt και οι συνάδελφοί της προσπαθούν να απαντήσουν σε αυτά τα ερωτήματα και οι προσπάθειές τους έχουν οδηγήσει στην ανάπτυξη του νέου πειραματικού φαρμάκου. Στην τελευταία τους εργασία, που δημοσιεύτηκε τον Οκτώβριο στο περιοδικό Cell Chemical Biology, η ομάδα δοκίμασε τις επιδράσεις του φαρμάκου σε εργαστηριακά ποντίκια και ανθρώπινα κύτταρα.
Τα αποτελέσματα δείχνουν ότι ένα τέτοιο φάρμακο έχει “μεγάλες δυνατότητες” για τον περιορισμό ή την πρόληψη αρκετών επιπλοκών του διαβήτη, έγραψε ο Timothy Perkins, επίκουρος καθηγητής παθολογίας στο Πανεπιστήμιο του Πίτσμπουργκ, σε ένα σχόλιο για τη μελέτη.
Αποκλείοντας τις επιπλοκές στην πηγή
Η νέα φαρμακευτική ένωση στοχεύει σε μια πρωτεΐνη που ονομάζεται RAGE, η οποία αλληλεπιδρά με μια δεύτερη πρωτεΐνη που ονομάζεται DIAPH1. Η Schmidt και οι συνάδελφοί της περιέγραψαν για πρώτη φορά τη RAGE στη δεκαετία του 1990, διαπιστώνοντας ότι παίζει ρόλο στις αγγειακές επιπλοκές του διαβήτη, όπως οι καρδιακές παθήσεις.
Η πρωτεΐνη RAGE βρίσκεται σε πολλούς τύπους κυττάρων, συμπεριλαμβανομένων των ανοσοκυττάρων και των κυττάρων που επενδύουν τα αιμοφόρα αγγεία. Εκτείνεται στην κυτταρική μεμβράνη, με το ένα άκρο να αλληλεπιδρά με ουσίες στο εξωτερικό του κυττάρου και το άλλο να μεταδίδει σήματα μέσα στο κύτταρο. Το εξωτερικό τμήμα της πρωτεΐνης αλληλεπιδρά με προηγμένα τελικά προϊόντα γλυκοζυλίωσης (AGEs) – πρωτεΐνες με σάκχαρα κολλημένα πάνω τους.
“Μόλις κολλήσουν εκεί, αποκτούν μια αύξηση της λειτουργίας όπου μπορούν πραγματικά να διαταράξουν και να βλάψουν τα ενδοθηλιακά κύτταρα, τα κύτταρα που επενδύουν κάθε αιμοφόρο αγγείο στο σώμα μας”, δήλωσε η Schmidt στο Live Science. Είναι γνωστό ότι τα AGEs συσσωρεύονται στο σώμα με τη φυσιολογική γήρανση και στο πλαίσιο ορισμένων χρόνιων ασθενειών, συμπεριλαμβανομένου του διαβήτη, συσσωρεύονται πιο γρήγορα από το συνηθισμένο.
Η RAGE, η οποία σημαίνει “υποδοχέας για AGEs”, ενεργοποιείται από αυτή τη συσσώρευση πρωτεϊνών επικαλυμμένων με ζάχαρη, και αυτό ξεκινά επιβλαβείς αλλαγές μέσα στο κύτταρο, συμπεριλαμβανομένων διαδικασιών που αυξάνουν τη φλεγμονή. Αποδεικνύεται ότι αυτές οι αλλαγές βασίζονται στην αλληλεπίδραση της RAGE με μια δεύτερη πρωτεΐνη μέσα στο κύτταρο: DIAPH1. (Η ομάδα είχε προηγουμένως προσπαθήσει να εμποδίσει τα AGEs να συνδεθούν με το RAGE, αλλά δεν βρήκε επιτυχία με αυτή την προσέγγιση.)
Με την καθοδήγηση του συν-συγγραφέα Alexander Shekhtman, δομικού βιολόγου στο Κρατικό Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης στην Albany, οι ερευνητές εξέτασαν πιο προσεκτικά την αλληλεπίδραση της RAGE και της DIAPH1. Δημιούργησαν ένα λεπτομερές μοντέλο του τρόπου με τον οποίο οι δύο πρωτεΐνες αλληλεπιδρούν παρουσία AGEs, και επίσης διερεύνησαν τις επακόλουθες κυτταρικές συνέπειες αυτής της ανταλλαγής.
Έδειξαν ότι, στη γραμμή βάσης, η DIAPH1 ξεκινά με ένα κυτταρικό φρένο ενεργοποιημένο που αναστέλλει τη δραστηριότητά της, αλλά αφού αλληλεπιδράσει με τη RAGE, αυτά τα φρένα αφαιρούνται. Οι πλήρεις συνέπειες αυτού δεν έχουν ακόμη κατανοηθεί, σημείωσε η Schmidt, αλλά από ό,τι γνωρίζουμε, “φαίνεται να έχει παθολογικές συνέπειες”.
Η Schmidt, ο Shekhtman και η ομάδα τους είχαν προηγουμένως αναζητήσει μόρια που θα μπορούσαν να εμποδίσουν την αλληλεπίδραση της RAGE και της DIAPH1. Ανάμεσα σε 58.000 μόρια, η ομάδα επικεντρώθηκε σε ένα που φαινόταν πολλά υποσχόμενο και διαπίστωσε σε αρχικά πειράματα σε ποντίκια ότι περιόριζε τις επιπλοκές του διαβήτη, όπως η νεφρική νόσος και η ισχαιμία της καρδιάς. Ένα ανάλογο αυτού του αρχικού μορίου χρησιμοποιήθηκε για τη νέα μελέτη, καθώς οι δοκιμές έδειξαν ότι έχει καλύτερο προφίλ ασφάλειας.
Σε κύτταρα από ασθενείς με διαβήτη τύπου 1, η φαρμακευτική ένωση εμπόδισε την αλληλεπίδραση μεταξύ RAGE και DIAPH1 και στη συνέχεια μείωσε τα φλεγμονώδη σήματα. Σε εργαστηριακά ποντίκια με διαβήτη, η τοπική εφαρμογή της ένωσης στις πληγές των ποντικιών βοήθησε τόσο στην καταστολή της φλεγμονής όσο και στην επιτάχυνση της επούλωσης. Οι ερευνητές έδειξαν επίσης ότι το φάρμακο θα μπορούσε να μειώσει τη φλεγμονή σε ποντίκια με αλλεργίες όταν χορηγείται από το στόμα, αλλά δεν δοκίμασαν αυτή την στοματική χορήγηση σε διαβητικά ποντίκια.
Κοιτάζοντας μπροστά, θα είναι σημαντικό να μελετηθεί η RAGE σε πολλούς τύπους κυττάρων, επειδή πιθανότατα κάνει διαφορετικά πράγματα σε διαφορετικούς τύπους κυττάρων, σημείωσε ο Perkins στο σχόλιό του.
Απαιτείται πολύ περισσότερη δουλειά πριν το φάρμακο μπορέσει να δοκιμαστεί σε ανθρώπους, συμπεριλαμβανομένων περισσότερων δοκιμών σε εργαστηριακά ζώα, τόνισε η Schmidt. Αλλά πρότεινε ότι, εάν το φάρμακο λάβει έγκριση, θα ήταν καλύτερο για τους ασθενείς να αρχίσουν να το χρησιμοποιούν αμέσως μετά τη διάγνωσή τους με διαβήτη. Ιδανικά, η θεραπεία RAGE θα πρέπει να συνδυάζεται με τον αυστηρό έλεγχο του σακχάρου στο αίμα, προτού μπορέσει να ξεκινήσει το φαινόμενο της χιονοστιβάδας της συσσώρευσης AGEs, είπε. Θα θέλατε να “μετριάσετε αυτή τη σπείρα της συνεχούς παραγωγής περισσότερων AGEs”, είπε.
Πέρα από το διαβήτη, η RAGE είναι επίσης γνωστό ότι συμβάλλει σε φλεγμονώδεις ασθένειες των πνευμόνων, όπως το άσθμα και η χρόνια αποφρακτική πνευμονοπάθεια (ΧΑΠ), σημείωσε ο Perkins. Πρότεινε ότι αυτά θα μπορούσαν να είναι πρόσθετα πλαίσια όπου τα φάρμακα που διαταράσσουν την αλληλεπίδραση RAGE-DIAPH1 θα μπορούσαν να είναι χρήσιμα.
Επιπλοκές του Διαβήτη: Μια σοβαρή απειλή
- Οι επιπλοκές του διαβήτη είναι ένα σημαντικό πρόβλημα υγείας.
- Περιλαμβάνουν προβλήματα όπως πληγές που επουλώνονται αργά, φλεγμονές και καρδιαγγειακά προβλήματα.
- Αυτές οι επιπλοκές μπορούν να μειώσουν την ποιότητα ζωής και τη διάρκεια ζωής.
Νέες Ελπίδες στην Αντιμετώπιση του Διαβήτη
- Ένα νέο φάρμακο στοχεύει μια πρωτεΐνη που ονομάζεται RAGE, η οποία εμπλέκεται στις επιπλοκές του διαβήτη.
- Έχει δείξει υποσχόμενα αποτελέσματα σε πειράματα με ποντίκια και ανθρώπινα κύτταρα.
- Υπήρξε μείωση των φλεγμονωδών σημάτων σε ποντίκια.
Συχνές Ερωτήσεις
Τι είναι η πρωτεΐνη RAGE και πώς σχετίζεται με τον διαβήτη;
Η RAGE είναι μια πρωτεΐνη που αλληλεπιδρά με άλλες ουσίες στο σώμα, και η ενεργοποίησή της οδηγεί σε φλεγμονές και άλλες επιπλοκές που σχετίζονται με τον διαβήτη. Ειδικότερα, αλληλεπιδρά με προηγμένα τελικά προϊόντα γλυκοζυλίωσης (AGEs), τα οποία συσσωρεύονται ταχύτερα στους διαβητικούς.
Πότε θα είναι διαθέσιμο αυτό το φάρμακο για ανθρώπους;
Απαιτούνται περαιτέρω δοκιμές σε ζώα και στη συνέχεια κλινικές δοκιμές σε ανθρώπους πριν γίνει διαθέσιμο το φάρμακο. Είναι πολύ νωρίς για να καθοριστεί μια συγκεκριμένη ημερομηνία.
Πόσο σημαντικός είναι ο έλεγχος του σακχάρου, αν υπάρχει και αυτό το νέο φάρμακο;
Ο έλεγχος του σακχάρου παραμένει θεμελιώδης. Το νέο φάρμακο θεωρείται συμπληρωματικό μέτρο για την πρόληψη των επιπλοκών, και ιδανικά θα συνδυάζεται με τον αυστηρό έλεγχο του σακχάρου.