Διαφέρουν σημαντικά τα ποσοστά επιβίωσης λευχαιμίας στις χώρες της Ευρώπης

Οι διακυμάνσεις στην επιβίωση των ασθενών με καρκίνο του αίματος σε όλη την Ευρώπη προκαλούνται πιθανότατα από τις διακυμάνσεις στην ποιότητα της περίθαλψης μεταξύ των διαφόρων χωρών.

Αυτό υποστηρίζει νέα μελέτη που δημοσιεύεται στο περιοδικό Τhe Lancet Oncology.

Η μεγαλύτερη πληθυσμιακή μελέτη επιβίωσης σε ασθενείς με καρκίνο του αίματος (λευχαιμία), η μελέτη EUROCARE, ανέλυσε στοιχεία από 30 μητρώα του καρκίνου, που καλύπτουν όλους τους ασθενείς που διαγνώστηκαν σε 20 ευρωπαϊκές χώρες.

Περισσότεροι από 560.400 συμμετέχοντες ηλικίας 15 ετών και άνω που είχαν διαγνωστεί με λεμφοειδή και μυελοειδή καρκίνο μεταξύ 1997 και 2008 συγκρίθηκαν και παρακολουθήθηκαν μέχρι το τέλος του 2008.

Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι υπήρξαν ορισμένες μεγάλες αυξήσεις στα ποσοστά επιβίωσης του καρκίνου του αίματος κατά τη διάρκεια της μελέτης 1997-2008. Τα ποσοστά επιβίωσης κατά την έναρξη και το τέλος αυτής της περιόδου είναι τα ακόλουθα:

Οζώδες λέμφωμα – 59% έως 74%

Διάχυτο λέμφωμα από μεγάλα Β-κύτταρα – 42% έως 55%

Χρόνια μυελογενής λευχαιμία – 32% έως 54%

Οξεία προμυελοκυτταρική λευχαιμία – 50% έως 62%.

Η μελέτη επισημαίνει ότι οι μεγαλύτερες βελτιώσεις στην επιβίωση παρατηρήθηκαν στη Βόρεια, Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη. Ωστόσο, η Ανατολική Ευρώπη, εξακολουθεί να έχει τα χαμηλότερα ποσοστά επιβίωσης για τους περισσότερους καρκίνους του αίματος.

Στη Νότια Ευρώπη και το Ηνωμένο Βασίλειο, η αύξηση της επιβίωσης ήταν χαμηλότερη από ό,τι άλλες περιοχές. Σημειωτέον, βέβαια, πως η μελέτη ολοκληρώθηκε πριν το ξεκίνημα της κρίσης, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά την Ελλάδα, γι’ αυτό και εκτιμάται πως τα ποσοστά αυτά είναι αλλαγμένα προς το χειρότερο για τη Νότια Ευρώπη.

Παρακάτω είναι τα 5-ετή ποσοστά επιβίωσης μυελογενούς λευχαιμίας σε όλες τις ευρωπαϊκές περιφέρειες κατά τη διάρκεια των ετών 1997-2008:

Βόρεια Ευρώπη – 29% έως 60%

Κεντρική Ευρώπη – 34% έως 65%

Ηνωμένο Βασίλειο – 35% έως 56%

Νότια Ευρώπη – 37% έως 55%.

Η έρευνα διαπιστώνει επίσης ότι ο κίνδυνος θανάτου μέσα σε 5 χρόνια μειώθηκε σημαντικά για όλες τις μορφές καρκίνου αίματος κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, ​​εκτός από τα μυελοδυσπλαστικά σύνδρομα.

Ωστόσο, σε σύγκριση με το Ηνωμένο Βασίλειο, ο αυξημένος κίνδυνος θανάτου ήταν σημαντικά υψηλότερος στην Ανατολική Ευρώπη και σημαντικά χαμηλότερος στη Βόρεια Ευρώπη. Υποδεικνύοντας λόγους γεωγραφικών διαφορών στην επιβίωση, ο συντάκτες της μελέτης λένε πως η διαθεσιμότητα και η χρήση των νέων θεραπειών σε διαφορετικές περιοχές είναι το κλειδί.

«Γνωρίζουμε ότι ουσίες όπως η ριτουξιμάμπη ή η θαλιδομίδη, έγιναν πρώτα διαθέσιμες για γενική χρήση στην Ευρώπη το 1997, 2001, 1998 και 2003, αντίστοιχα. Τα χρόνια που ακολούθησαν από την απελευθέρωση αυτών των φαρμάκων συνέπεσαν με μεγάλη αύξηση στην επιβίωση για τη χρόνια μυελοειδή λευχαιμία, το διάχυτο λέμφωμα από μεγάλα Β-κύτταρα και το οζώδες λέμφωμα. Μια μικρότερη, αλλά σημαντική αύξηση της επιβίωσης υπήρξε για το πλασμακύτωμα και το πολλαπλό μυέλωμα», γράφουν.

Ο Alastair Munro από την Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου του Νταντί, στη Σκωτία γράφει σε ένα συνδεδεμένο στη μελέτη σχόλιο, πως η επιβίωση δεν μπορεί να είναι σχετική μόνο με τη διαθεσιμότητα των φαρμάκων.

«Η καλύτερη κατανόηση των συμπερασμάτων της έρευνας απαιτεί πρόσθετες πληροφορίες σχετικά με τις αλλαγές στην πάροδο του χρόνου (και του χώρου) που επηρεάζουν την επιβίωση, σύμφωνα με τις γενικές κατηγορίες της νόσου (λέμφωμα Hodgkin, λέμφωμα μη-Hodgkin, λευχαιμία, μυέλωμα, και άλλες μυελοειδείς κακοήθειες), την κατανομή των ιστολογικών υποτύπων και τη σχέση τους με την ηλικιακή κατανομή του πληθυσμού, την κατανομή των σταδίων κατά τη διάγνωση και το χρονοδιάγραμμα της ενεργού παρέμβασης στους όγκους. Και φυσικά με την ταχύτητα ή την ποιότητα της παρεχόμενης φροντίδας. Οταν γίνονται συγκρίσεις θα πρέπει να εξετάσει κανείς την επίδραση όλων των παραγόντων. Δεν είναι πάντα όλα απόλυτα σχετικά με τα φάρμακα», λέει χαρακτηριστικά.