Το Πανεπιστήμιο Yale απειλεί να διώξει φοιτήτρια αν δεν πάρει κιλά
Συνηθίζουμε να ασχολούμαστε με την παχυσαρκία και τις επιπτώσεις της, να όμως που και η άλλη πλευρά του… νομίσματος έχει τα προβλήματά της. Οπως η δοκιμασία μίας λιποβαρούς φοιτήτριας του Πανεπιστημίου Yale.
H πρωτοετής Frances Chan αναγκάζεται να παραγεμίζει το στομάχι της με τσιπς, παγωτά και μπισκότα σε μια προσπάθεια να πάρει βάρος για να μην γίνει πράξη η απειλή του Πανεπιστημίου Yale να την διώξει επειδή ο δείκτης μάζας του σώματός της είναι εξαιρετικά χαμηλός, μόλις 16,5.
Μία επίσκεψη στο νοσοκομείο για να εξετάσει ένα εξόγκωμα μαστού το Σεπτέμβριο, ήταν η αρχή ενός εξαμηνιαίου αγώνα της πρωτοετούς του Yale να επιδίδεται περιστασιακά στην κατανάλωση υπερβολικού φαγητού, σε μια προσπάθεια να πείσει τις Υπηρεσίες Υγείας του Πανεπιστημίου ότι δεν πάσχει από κάποια διατροφική διαταραχή.
Η Chan έμαθε ευτυχώς πως ο όγκος ήταν καλοήθης, αλλά εκείνο που είδε με έκπληξη ήταν μια κλήση από τις Υπηρεσίες Υγείας του Yale πως τα 41 κιλά της και ο δείκτης μάζας σώματος 16,5 σε ένα σώμα ύψους 1μ.71 είναι ανθυγιεινά.
«Ημουν πολύ αναστατωμένη, μού είπαν ότι το βάρος μου είναι πρόβλημα. Κι όμως, ήμουν λιποβαρής σε όλη τη ζωή μου», λέει η Chan που πρόσθεσε πως το Πανεπιστήμιο την πίεσε να πάρει βάρος.
Οταν η Chan αρνήθηκε να παραστεί στο ραντεβού της με τις Υπηρεσίες Υγείας του Πανεπιστημίου, εκείνοι ζήτησαν από τους γονείς της να την πείσουν και τελικά τής έδωσαν τελεσίγραφο πως, αν δεν κερδίσει βάρος, θα αναγκαστεί να εγκαταλείψει το Πανεπιστήμιο.
Το Yale απέρριψε το αίτημά της για συνέντευξη. Σύμφωνα με τους Ομοσπονδιακούς Κανονισμούς Υγείας, απαγορεύεται στο Πανεπιστήμιο να συζητήσει για τη φροντίδα ενός ασθενή.
«Το Yale παρέχει στους φοιτητές του εξαιρετική φροντίδα για την υγεία και η ευημερία τους είναι η κύρια ανησυχία του Πανεπιστημίου», τόνισε ο γραμματέας του Πανεπιστημίου, Tom Conroy.
Η Chan λέει πως οι γιατροί ανησυχούν μόνο για το δείκτη μάζας σώματός της, το μέτρο του σωματικού λίπους με βάση το ύψος και το βάρος της, όταν προσπαθούν να καθορίσουν αν είχε μια διατροφική διαταραχή, όπως για παράδειγμα η νευρική ανορεξία.
Η Angela Guarda, διευθύντρια του Προγράμματος Διατροφικών Διαταραχών στο Νοσοκομείο Johns Hopkins, λέει το 16,5 που είναι ο δείκτης μάζας σώματος της Chan, θεωρείται λιποβαρές, αλλά είναι δύσκολο να διαγνωστεί κάποιος με διατροφική διαταραχή, χωρίς να ερευνηθούν κι άλλοι παράγοντες, όπως η συζήτηση με την οικογένεια ή τους φίλους, ώστε να εξακριβωθεί αν υπάρχει κάποια αλλαγή στη συμπεριφορά του ατόμου.
«Ενα σημαντικό τμήμα των ατόμων με τέτοιο δείκτη μάζας σώματος είναι πιθανότατο να πάσχει από ανορεξία, αλλά ο δείκτης μάζας σώματος δεν μπορεί να διορθώσει τη σύνθεση του σώματος. Εξάλλου, η Chan είναι Ασιάτισσα και οι Ασιάτες τείνουν να είναι λεπτότεροι από τους Καυκάσιους», υποστηρίζει η Guarda.
Αν κάποιος σταματήσει να πηγαίνει σε κοινωνικές εκδηλώσεις, εξαφανίζεται μετά το φαγητό, ή δεν τρώει τίποτα, παρά μόνο καρότα για παράδειγμα, αυτά μπορεί να είναι συμπτώματα μιας πιθανής διατροφικής διαταραχής. Στις περισσότερες περιπτώσεις υπάρχουν σημάδια προβλήματος στο φαγητό. Ομως, αυτό που πιθανώς θα βοηθήσει θα είναι αν υπάρχει κάποιο διάγραμμα της παιδικής ανάπτυξης, που θα μπορούσε να έχει φτιάξει ένας παιδίατρος με ανεπτυγμένη διορατικότητα.
«Μια συλλογή πληροφοριών από πολλαπλές πηγές, αξιολογημένη από κάποιον εμπειρογνώμονα θα μπορούσε να βοηθήσει», υποστηρίζει η Guarda, ωστόσο η Chan λέει ότι το Yale δεν ζήτησε συνέντευξη από τους φίλους ή την οικογένειά της, ούτε έψαξε τα μητρώα υγείας της στο New Jersey, όπου θα μπορούσε να διαπιστώσει ότι ήταν ανέκαθεν λιποβαρής.
Ακόμα, πάντως, κι αν η Guarda ζητά μια διεξοδική προσέγγιση, προκειμένου να διαγνωστούν τυχόν διατροφικές διαταραχές, δεν πιστεύει ότι είναι σωστό τα Πανεπιστήμια να δρουν με αυτό τον τρόπο όταν υπάρχει υποψία ότι ένας φοιτητής πάσχει από ανορεξία.
«Πρόκειται για μια αναπηρία, ενδεχομένως για μια θανατηφόρα κατάσταση. Δεν μπορούμε να αγνοήσουμε κάποιον που είναι εξαιρετικά λιποβαρής. Η Chan με βάση τα στοιχεία δεν θα μπορούσε να έχει ανορεξία, διαγνωστικά ωστόσο είναι σε μια “γκρίζα ζώνη”», λέει η διευθύντρια του Προγράμματος για τις Διατροφικές Διαταραχές, του Johns Hopkins.
Οι Υπηρεσίες Υγείας σε ένα άλλο Πανεπιστήμιο, στο Μάντισον του Ουισκόνσιν, χρησιμοποιούν άλλη προσέγγιση, για να διαγνώσουν αν κάποιος φοιτητής πάσχει από διατροφική διαταραχή κι αυτή η προσέγγιση έχει να κάνει με τις εκθέσεις που παίρνουν από συμφοιτητές και φίλους του ατόμου, που είναι ύποπτο για ανορεξία. Συμφωνούν, ωστόσο, ότι ακόμα και με μια τέτοια ολιστική προσέγγιση, πάλι είναι δύσκολη η διάγνωση.
«Κάθε μοναδικό σύμπτωμα δεν μπορεί να σταθεί από μόνο του. Πρόκειται για μια δύσκολη κατάσταση, ειδικά όταν υπάρχουν και θέματα ψυχικής υγείας που εμπλέκονται. Αυτό το άτομο είναι σε κίνδυνο και μπορεί να πεθάνει, άρα πρέπει να αντιμετωπιστεί με ιδιαίτερη προσοχή. Επειτα υπάρχει και μια άλλη επιπλοκή: Oι άνθρωποι με ανορεξία, συχνά αρνούνται τη θεραπεία», λέει η Danielle Oakley, διευθύντρια των υπηρεσιών υγείας του Πανεπιστημίου του Μάντισον.
Στην περίπτωση της Chan, ωστόσο, παρόλο που οι προθέσεις του Yale ήταν οι καλύτερες, φαίνεται πως παρερμηνεύτηκαν τα σημάδια. Η φοιτήτρια επισκέφτηκε και τους διατροφολόγους του Πανεπιστημίου, ωστόσο, παρά τη μεγάλη της προσπάθεια πήρε μόλις ένα κιλό. Οι υπεύθυνοι, πάντως, συμφώνησαν τελικά πως δεν έχει κάποια διατροφική διαταραχή.
«Καταλαβαίνω ότι το Yale θα πρέπει να νοιάζεται για τους φοιτητές με διατροφικές διαταραχές. Χαίρομαι που βρήκαν τελικά άκρη για το τι συμβαίνει με το βάρος μου. Ομως, όσο κι αν οι προθέσεις είναι καλές, αυτή η πρακτική θα πρέπει να σταματήσει», λέει η ίδια η … πάσχουσα.